Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Cur id non ita fit? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Duo Reges: constructio interrete. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Minime vero, inquit ille, consentit. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Avaritiamne minuis?: Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Bork: Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
Bork: Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Quo tandem modo?

Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Conferam avum tuum Drusum cum C. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;
Sin aliud quid voles, postea.
Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.
Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.
Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.

Quasi enim emendum eis sit, quod addant ad virtutem, primum
vilissimas res addunt, dein singulas potius, quam omnia,
quae prima natura approbavisset, ea cum honestate
coniungerent.

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter
loquare?

Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Verum esto;
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?