Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sedulo, inquam, faciam. Duo Reges: constructio interrete. Bork Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam.
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Eadem nunc mea adversum te oratio est.
Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.
Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?
Nam quid possumus facere melius?

Tenent mordicus.: Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
Avaritiamne minuis?: Qualem igitur hominem natura inchoavit?
Bork: Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem
laetus.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum
cuique concedere.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Bork

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Cur id non ita fit?